Αργύρης Αγγέλου: Η αγωνία όλων μας είναι να ξαναέρθει ο κόσμος στα θέατρα. Γιατί θέατρο χωρίς κοινό δεν υπάρχει….

Ήταν από κοινού με τον Αλέξανδρο Κοέν  η απόφαση να ανεβάσετε το συλλέκτη του Τζων Φώουλς;

  Ναι το αποφασίσαμε μαζί. Με τον Αλέξανδρο γνωριστήκαμε το 1997 στην προετοιμασία μας για τις εξετάσεις εισαγωγής στη δραματική σχολή. Μετά τη σχολή Χαθήκαμε. Όσο περνούσαν τα χρόνια ο καθένας πήρε τη δική του πορεία. Ο Αλέξανδρος άρχισε να κάνει τις δικές του δουλειές. Εντελώς τυχαία βρεθήκαμε δίπλα δίπλα το 2015 Εκείνος με την επίσκεψη της γηραιάς κυρίας με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο θέατρο Βρετάνια και εγώ δίπλα στο θέατρο Αθηνά με το Vincent river και την Πέγκυ Σταθακοπούλου. Ήταν και των δύο δικές μας παραγωγές και έτσι μοιραζόμασταν τα άγχη μας. Και από τότε είπαμε Πως κάποια στιγμή θα θέλαμε πολύ να δουλέψουμε μαζί. Πέρυσι είχα ένα κενό στο πρώτο κομμάτι της σεζόν και έτσι ήρθαμε σε επαφή ρωτώντας τον αν θέλει να κάνουμε κάτι μαζί και Λέγοντάς του επίσης ότι ονειρεύομαι να κάνω κάτι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Χαλκίδα. Του άρεσε πολύ η ιδέα επικοινωνήσαμε με το θέατρο Χαλκίδας βρήκαμε την Ιωάννα Πηλιχού και ξεκινήσαμε. Στην αρχή για δύο εβδομάδες και επειδή Έγινε χαμός οι δύο εβδομάδες έγιναν τέσσερις. Μετά είπαμε Τι κρίμα να σταματήσει εδώ δεν πάμε και μιά Θεσσαλονίκη? Πήγαμε και Θεσσαλονίκη και συνέβη ακριβώς το ίδιο. Πήραμε δύο παρατάσεις. Υπάρχει κάτι πολύ ιδιαίτερο που συμβαίνει όταν δουλεύω με τον Αλέξανδρο. Όλα γίνονται πάρα πολύ απλά. Γιατί ξέρουμε τι θέλουμε έχοντας μία κοινή γραμμή για να το πραγματοποιήσουμε. Τελειώνοντας Λοιπόν από Θεσσαλονίκη Άρχισαν οι υποχρεώσεις και των δυο μας Οπότε ο συλλέκτης έμεινε Κάπου στην άκρη. Ξέραμε όμως μέσα μας ότι δεν έχει τελειώσει. Μετά από την περσινή καλοκαιρινή περιοδεία με τη Μαρία Πενταγιώτισσα ο Θέμης μουμουλίδης με ρώτησε αν θα μας ενδιέφερε να έρθει ο συλλέκτης στην Αθήνα στη μικρή σκηνή του θεάτρου άλμα. Είπαμε Okay και έτσι ξεκινήσαμε τον Μάρτιο τις παραστάσεις. Δυστυχώς όμως τα γεγονότα με τον κορονοϊό και το lockdown μας πρόλαβαν Οπότε ο συλλέκτης έπαιξε μόνο για δύο παραστάσεις. Φέτος το καλοκαίρι λοιπόν ένα ξαφνικό τηλεφώνημα με τον κύριο μαροσούλη και ο συλλέκτης μεταφέρεται στο καλοκαιρινό θέατρο Αθηνά για να ολοκληρώσει τις παραστάσεις του στην Αθήνα. Ήμασταν πολύ τυχεροί μέσα στην γενικότερη ατυχία της κατάστασης. Είχαμε μία έτοιμη παράσταση με δύο πρόσωπα που πρόλαβε να παίξει μόνο δύο παραστάσεις στην Αθήνα. Οπότε τελικά Ήρθαν όλα και ακουμπούσαν.

Γιατί να έρθει το κοινό να δει την παράσταση;

  Γιατί είναι ένα υπέροχο έργο με συγκλονιστική ιστορία. Μία παράσταση που την έχουμε παίξει έχει δοκιμαστεί και έχει δώσει τις εξετάσεις της στον κόσμο. Απλά δεν έτυχε να παιχτεί στην Αθήνα. Είμαι ένας ηθοποιός που όλα αυτά τα χρόνια έχουν στηθεί με μία συνέπεια στο θέατρο μη έχοντας όμως Ευκαιρία να κάνω κάποια πράγματα που ονειρεύομαι να παίξω ρόλους που ονειρεύομαι. Αν με ρωτήσεις τι θέλω ακριβώς να παίξω δεν ξέρω. Το μόνο που θα σου απαντήσω με σιγουριά είναι ότι Βαριέμαι να κάνω συνέχεια το ίδιο πράγμα. αγαπώ το θέατρο γενικά όχι τα είδη του. Για αυτό και έχω επιδιώξει να κάνω κωμωδίες φάρσες musical και πιο εσωστρεφή έργα όπως είναι ο συλλέκτης. Ειλικρινά σου μιλάω Αισθάνομαι ότι αν χάσω τη χαρά που έχω κάθε μέρα για αυτή τη δουλειά θα σταματήσω να κάνω αυτή τη δουλειά.  Θυμάμαι ακόμα Πώς ακριβώς ήταν την πρώτη φορά που πήγα στην πρώτη πρώτη ανάγνωση της ζωής μου στο Σικάγο το 1997. 23 χρόνια πριν. Λοιπόν ακόμα και σήμερα Έχω το ίδιο άγχος τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια λαχτάρα όπως τότε. Φοβάμαι ότι όταν σταματήσω να το νιώθω αυτό θα σημαίνει ότι έχω επαναπαυτεί. Κακιά λέξη! 

Τι σκέφτεσαι για το 2020, ειδικά τώρα πια μετά την καραντίνα και την πανδημία;

  Ότι είναι άλλη μία πολύ δύσκολη και πρωτόγνωρη χρονιά. Δόξα τω Θεώ η γενιά μας τα χει ζήσει όλα. Είναι περίεργο, αλλά το τελευταίο καλοκαίρι, που δούλεψα στην Αθήνα, ήταν το καλοκαίρι του 15 που έγιναν τα Capital control στις τράπεζες. Άλλο πάλι τότε. Νομίζαμε ότι ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στη Χώρα. Και φέτος ζούμε Πανδημία. Ακόμα δεν το χωράει το κεφάλι μου. Προσπαθώ λοιπόν να είμαι αισιόδοξος. Το θέατρο έχει αποδείξει στην ιστορία ότι έχει επιβιώσει σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρει και τώρα. Ελπίζω ότι θα τα καταφέρει και τώρα. Και μου αρέσει πολύ που θα είμαι παρών και αυτό το δύσκολο καλοκαίρι κάνοντας αυτό που αγαπάω όσο καλύτερα μπορώ. Εύχομαι ειλικρινά πολύ καλή επιτυχία σε όλους τους συναδέλφους που Αυτό το καλοκαίρι θα δηλώσουν το παρόν. Ξέρω ότι η αγωνία όλων μας είναι να ξαναέρθει ο κόσμος στα θέατρα. Γνωρίζοντας ότι από μεριάς μας θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Εύχομαι να μας στηρίξει όλους. Γιατί θέατρο χωρίς κοινό δεν υπάρχει….

Πληροφορίες για την παράσταση Ο Συλλέκτης στο Θέατρο Αθηνά ΕΔΩ