H Λουκία Μιχαλοπούλου μιλά για το θέατρο, την νέα κρίση & τον νέο της ρόλο, τον Τειρεσία.

Γιατί αποδέχτηκες την πρόταση του Θέμη Μουμουλίδη να ξαναπαίξεις στην παράστασή του Αντιγόνη;
Τον Θέμη τον αγαπάω πολύ αλλά πέρα από αυτό έχει κι ένα πολύ σπουδαίο ταλέντο, να δημιουργεί  ‘οικογένειες’  στο θέατρο.Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Έχω δουλέψει άλλες τρεις φορές με το Θέμη,  στην Αντιγόνη,  στην Ιφιγένεια και  στις Τρωάδες και πάντα έχω αυτό το αίσθημα της οικογένειας-παρόλο που πρέπει να ομολογήσω ότι  δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τις περιοδείες. Και φέτος θα είναι πολύ light περιοδεία,  μόλις  ένα δεκαπενθήμερο- αν και ο Θέμης πάντα κάνει πάντα μεγάλη περιοδεία.
Αυτός όμως είναι ο λόγος – όπως προείπα,έχω αυτό το αίσθημα της οικογένειας  και είμαι εδώ και τον στηρίζω σε μία πολύ δύσκολη στιγμή για όλους μας.

Πες μας για το ρόλο σου.
Το 2015,  έκανα την Ισμήνη. Φέτος με το Θέμη είπαμε,  για να  αλλάξει κάτι,  να δοκιμάσουμε κάτι άλλο. Οπότε κάνω τον Τειρεσία ο οποίος εκπροσωπεί το πιο μεταφυσικό στοιχείο της παράστασης  και στην πραγματικότητα είναι αυτός που θα αλλάξει τη γνώμη  στον Κρέοντα. Δηλαδή που θα τον μεταπείσει να ελευθερώσει την Αντιγόνη και να θάψει το νεκρό,  παρόλο που τελικά δεν την προλαβαίνει. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε  είναι ο Τειρεσίας να είναι πιο κοντά στο υποσυνείδητό του Κρέοντα. Άλλωστε ο Τειρεσίας από τη μυθολογία έχει περάσει και από τα δύο φύλα και δεν είναι η πρώτη φορά που ερμηνεύεται από γυναίκα ηθοποιό. Άρα δεν μας απασχολεί αυτό αλλά το τι είναι το υποσυνείδητο του βασιλιά και έρχεται σαν μία άλλη φωνή  να του αλλάξει γνώμη.

Πώς νιώθεις ως ηθοποιός και σαν άνθρωπος γι’αυτό που περάσαμε και περνάμε υγειονομικά και οικονομικά και που ίσως τελικά δεν ξέρουμε  και τι ακριβώς είναι;
Το ότι είμασταν σε καραντίνα  επειδή κυκλοφορούσε ένας πολύ απειλητικός ιός που πέθαναν τόσοι άνθρωποι είναι από μόνο του κάτι τραγικό.
Αν το βάλω στην άκρη αυτό, η δυνατότητα που μου έδωσε η καραντίνα ήταν νομίζω από τις πιο δημιουργικές μου στιγμές σε σχέση με το θέατρο. Η φαντασία μου κάλπαζε. Με τις πρόβες  που έκανα  από μόνη μου ήταν σαν να επαναπροσδιόρισα τη σχέση μου με το θέατρο. Γιατί πολλές φορές κάνοντας πράγματα μεγάλα στο θέατρο, είναι σαν να μπαλατζάρεις,  κουράζεσαι,  χάνεις τον πυρήνα σου. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα  να ξαναθυμηθώ τι ψάχνω, τι θέλω από αυτή τη δουλειά, πώς δουλεύω, με ποιους ρυθμούς θέλω να δουλεύω. Οπότε με βοήθησε σε πάρα πολλά πράγματα.
Οι επιλογές μου από δω και πέρα πρέπει να είναι διαφορετικές, αν και πάντα είμαι πολύ αυστηρή με αυτές, Αλλά εγώ ζω από αυτή τη δουλειά οπότε πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να μείνω άνεργη γιατί δεν θα έχω να πληρώσω το νοίκι μου.  Αυτόν τον ενάμισυ μήνα  σκέφτηκα  ότι ενδεχομένως θα πρέπει να  θυσιάσω αυτήν την αγωνία μου ότι δεν θα έχω να πληρώσω, καλύπτοντας  τα έξοδα μου με άλλους τρόπους και να κάνω πραγματικά αυτά που με ενδιαφέρουν 100%.Το πιο βασικό είναι ότι τα έργα και οι συνεργάτες όλα αυτά τα χρόνια είναι αυτά που ήθελα. Πολλές φορές όμως ο τρόπος και ο χρόνος το διαφοροποιεί.

Πληροφορίες για την παράσταση Αντιγόνη ΕΔΩ