ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΚΟΣ: Έχουν παγώσει όλα και δεν ξέρουμε για πόσο!

Μίλησέ μας για το κείμενο της παράστασης «Parrot» της Αλμπέρτας Τσομπανάκη, στην οποία έπαιζες πριν το κλείσιμο των θεάτρων λόγω του ιού;

Η Αλμπέρτα μέσα από το κείμενο της θίγει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όλο το μηχανισμό της σκέψης και της ζωής. Με παραμυθένιο τρόπο, χιούμορ και χολιγουντιανό σασπένς, τραγούδι και μουσική εξελίσσεται η ιστορία. Η ιστορία ενός παπαγάλου που γίνεται φερέφωνο και μίμος του ανθρώπου. Είναι η ζωή μας. Είναι πραγματικό. Το έχουμε ζήσει όλοι κάπου λίγο μετά την εφηβεία. Και πόσο αντιφατικό. Μελετώντας για την παράσταση ανακάλυψα πως οι παπαγάλοι είναι από τα πιο έξυπνα πλάσματα. Στην παράσταση έχω την τιμή να είμαι ο παπαγάλος και τραγουδάω.

Τι σηματοδοτεί για σένα ο παπαγάλος;

Ο παπαγάλος για μένα θα μπορούσε να είναι η συνείδηση μας. Θα μπορούσε να είναι ο άλλος εαυτός. Ένας εαυτός που τον προτιμάς γιατί σου επιτρέπει να ονειρεύεσαι, να φαντάζεσαι, να ελπίζεις, να μάχεσαι, να είσαι ρομαντικός, να είσαι καλοσυνάτος, να είσαι ευγενικός, να είσαι παιδί, να σκέφτεσαι σαν παιδί, να δουλεύεις σαν παιδί, να ερωτεύεσαι σαν παιδί, να ζεις με την χαρά και την περιέργεια ενός παιδιού. Είναι πολύτιμος ένας τέτοιος εαυτός γιατί βρίσκεις το κουράγιο και συνεχίζεις τον καθημερινό σου αγώνα. Είναι τόσο πολύτιμος που πρέπει να καραδοκείς να μη σου τον κλέψουν κάπου στην ηλικία των 20 με 30.

Τι θα ήθελες να πάρουν μαζί τους οι θεάτες φεύγοντας από την παράσταση;

Ο καθένας είναι ελεύθερος να κρατήσει ότι γουστάρει η ψυχή του. Ακόμα κι αν αυτό είναι ένα ψεγάδι. Είμαστε τόσοι πολλοί με τόσες διαφορετικές απόψεις και γούστα που δεν μπορείς να προβλέψεις τι αρέσει και τι όχι. Θα ήθελα μέσα από την παράσταση να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Να ξαναγίνει παιδί και να θυμηθεί ποιος ήταν ο αγαπημένος του σούπερ ήρωας. Ίσως τότε κάτι να έχει συμβεί.

Με ποιούς σκηνοθέτες ή και ηθοποιούς θα ήθελες να δουλεψεις στο μέλλον;

Πραγματικά είναι κάτι που δεν έχω σκεφτεί και δεν με απασχόλησε μέχρι τώρα. Αν πρέπει να πω κάτι πάνω σε αυτό θα ήταν να υπάρχει όραμα και πίστη. Και ήδη το έχω ζήσει αυτό όντας μαθητής της Νέλλης Καρρά και τους Δημήτρη Ήμελλου.

Τι πιστεύεις για την Ελλάδα του 2020;

Αν μπορούσα να τραγουδήσω την απάντηση μου θα ήταν το τραγούδι “Ελένη” σε στίχο του Μπάμπη Τσικλιρόπουλου και μουσική του αθάνατου Θάνου Μικρούτσικου. Πραγματικά πιστεύω πως ζούμε σε έναν κόσμο μαγικό. Με φόντο την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό, την θάλασσα, το άσπρο του νησιού, το γιασεμί και το θυμάρι, το ούζο και το ψάρι, το βουνό και το πουρνάρι και ένα σωρό άλλες ομορφιές. Μου αρέσει πολύ η Ελλάδα. Μου αρέσει να είμαι εδώ. Μου αρέσει να μιλάω ελληνικά. Μου αρέσει να την ταξιδεύω κυρίως τα καλοκαίρια και να την γνωρίζω ακόμα πιο πολύ. Η Ελλάδα είναι πανέμορφη, όχι ότι άλλες χώρες δεν είναι. Ο κάθε τόπος έχει την ομορφιά του. Αλλά αυτό το ασπρογάλαζο του νησιού σε συνδιασμό με την μυρωδιά του θυμαριού πάνω στο βουνό δεν το αλλάζω. Δεν μιλάω καθόλου σαν πατριώτης. Δεν είμαι άλλωστε. Και επειδή πολύ ξέφυγα, για να επανέλθω στο θέμα μας δεν είναι το πρόβλημα η Ελλάδα. Οι Έλληνες είναι το πρόβλημα. Έλληνες παραπάνω από το κανονικό. “Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο και άλλο εκείνη να σε πεθαίνει”. Έλληνες που το μόνο τους όπλο είναι ο πολιτισμός και τα γράμματα που κάποτε γεννήθηκαν εδώ. Εσύ όμως σύγχρονε Έλληνα τι έκανες για να έρθει εξέλιξη; Έχω πολύ θυμό μέσα μου. Έχουμε χάσει την ταυτότητα μας. Έχουμε χάσει τα βασικά δεδομένα. Μόρφωση. Κώδικες συμπεριφοράς. Κάθε μέρα συνειδητοποιώ ακόμα πιο πολύ πως πλέον είναι τόσο δύσκολο να συνεννοηθείς για τα βασικά. Έχει εξαφανιστεί η ευγένεια, η καλοσύνη. Η Ανθρωπιά. Ζούμε στην εποχή του παραλόγου. Πάντα υπήρχε η πάλη ανάμεσα στον δυνατό και τον αδύναμο αλλά τώρα έχει γίνει εμμονή. Έχω τόσο θυμό μέσα μου γιατί έχω ξεχάσει να ονειρεύομαι. Έχω τόσο θυμό μέσα μου γιατί βλέπω συνέχεια λυπημένα μάτια. Κακοποιημένα ζώα. Ανθρώπους να παλεύουν με τα φαντάσματα τους και όλα αυτά γιατί; Γιατί αυτή είναι η επιλογή μας. Δεν ευθύνονται οι λίγοι που κυβερνούν. Εμείς απλά ξεχνάμε. Ξεχνάμε ποιοί είμαστε. Ξεχνάμε τι θέλουμε. Ξεχνάμε τις ευθύνες μας και τις υποχρεώσεις μας αλλά θυμόμαστε τα δικαιώματά μας. Ξεχνάμε γεγονότα. Ξεχνάμε να ζήσουμε. Μάλλον είναι στη φύση μας.

Τίποτα. Ένας μεγάλος έρωτας είναι η σωτηρία. Ένας μεγάλος έρωτας και δύο τετράποδα να σε περιμένουν να γυρίσεις στο σπίτι αργά και να φάτε παρέα. Και την επόμενη μέρα συνεχιζεις.

Η Ελλάδα και ολόκληρη η Γη μπήκαν σε μια περίοδο δοκιμασίας με τον ιό. Τι πιστεύεις ότι θα φέρει την επομένη μέρα όλη αυτή η κατάσταση για τους ανθρώπους και την ζωή μας;

Αυτό ακριβώς με φοβίζει. Η επόμενη μέρα. Δεν ξέρω πως μπορώ να μιλήσω για αυτό που συμβαίνει. Από την μια είναι τόσο γνωστό και ταυτόχρονα τόσο ξένο. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας και εδώ είναι η ειρωνία. Πόσο απέχει τελικά η πραγματικότητα από την φαντασία; Πόσο απέχουμε τελικά από τον αφανισμό; Και γελάω ταυτόχρονα καθώς γράφω διότι ο παπαγάλος αυτό ακριβώς επικοινωνεί. Τον αφανισμό της ανθρωπότητας.

Δεν μπορώ να πω πως είμαι ψύχραιμος αλλά ούτε και γεμάτος πανικό. Ξαφνικά άλλαξαν όλα. Μπήκα στην θέση όλων των ξενιτεμένων. Πώς είναι να μιλάς μόνο στο τηλέφωνο και με βίντεο κλήση όντας στην ίδια σου την χώρα έγκλειστος στο σπίτι σου. Όταν ανακοινώθηκε η απαγόρευση με έπιασε ένα σφήξιμο. “Τώρα τι; Δεν θα ξανάρθω στους γονείς μου; Για πόσο;”. Δεν μου αρέσει η μοναξιά, αλλά ξέρω να την διαχειρίζομαι. Ανησυχώ για τους ανθρώπους μου, για όλους, για την οικονομία, έχουν παγώσει όλα και δεν ξέρουμε για πόσο. Μετά τι; Με παρηγορεί όμως ότι εδώ κάπως το προλάβαμε και η επιδημία δεν πήρε την τροπή άλλων χωρών βλέπε Ιταλία που κάθε μέρα πεθαίνουν εκατοντάδες. Είναι άδικο! Ας ευχηθούμε να τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και ας ονειρευτούμε όλοι μαζί την μέρα εκείνη που θα ανταμώσουμε ξανά με τους ανθρώπους μας. Κάθε πλατεία και ένα πανηγύρι. Αυτή την εικόνα έχω για την επόμενη μέρα. Θα αγκαλιάσουμε, θα αγγίξουμε, θα κοιτάξουμε και θα αγαπήσουμε πολύ διαφορετικά. Θετικά διαφορετικά. Νομίζω πως θα ζήσουμε την απόλυτη Άνοιξη!

Πληροφορίες για την παράσταση που έπαιζε ο Γιώργος Λιάκος, πριν το κλείσιμο των θεάτρων εξαιτίας του ιού.