Κατερίνα Γεωργάκη: Θα κοινοτοπήσω και θα πω ότι είμαι αισιόδοξη. Αλλά είμαι.

Γιατί αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Για να κάνω τα πάντα. Για να γίνω τα πάντα. Για να αγγίξω και να γευτώ ανθρώπους, καταστάσεις και συναισθήματα που μπορεί να μην έρχονταν στον δρόμο μου αν έκανα κάτι άλλο. Μου αρέσει να παρατηρώ, να προσαρμόζομαι, να αλλάζω, να ελίσσομαι και να εξελίσσομαι. Τι άλλο λοιπόν, εκτός από ηθοποιός;

Γιατί είπες το ναι στην πρόταση να παίξεις στην «Μπομπονιέρα»;

Είπα ναι, στον αγαπημένο μου Βασίλη Τσιγκριστάρη. Όταν μου έκανε την πρόταση, πριν διαβάσω το έργο του. Το διάβασα και επιβεβαιώθηκα ότι είμαι ευλογημένη. Είναι ένα έργο σύγχρονο και φρέσκο. Με όλα τα σωστά συστατικά για μια παράσταση γεμάτη γέλιο και συγκίνηση. Και μέσα σε αυτό το ταξίδι της «Μπομπονιέρας» έχω συνοδοιπόρους, εκτός από τον Βασίλη Τσιγκριστάρη, τον Τάσο Δέδε και τον Μάνο Καννάβο που σκηνοθέτησε την παράσταση. Όλα πήγαν εξαιρετικά.

Πες μας λίγα λόγια για τον δικό σου ρόλο.

Βλέπω τον εαυτό μου στην ‘Χριστίνα’. Σκέψεις που έχω κάνει και εγώ στην ζωή μου, τις έχει κάνει και η Χριστίνα. Εγώ ήμουν λίγο πιο τυχερή, βέβαια, γιατί σκεπτόμενη ψύχραιμα, δεν έκανα τα λάθη που έκανε εκείνη, από φόβο. Την νιώθω κομμάτι μου. Είναι εγώ. Εγώ σε ένα άλλο σενάριο της ζωής μου αν είχα επιλέξει τον «άλλον» δρόμο στα διλλήματα μου. Η ‘Χριστίνα’ είναι πιο σαρωτική από μένα, σίγουρα. Ζει την κάθε της στιγμή με πάθος και βουτάει σε ότι της συμβαίνει. Να κάτι που θα ήθελα να της «δανειστώ».

Τι θα ήθελες να πάρουν μαζί τους οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση;

Αισιοδοξία και όμορφη ενέργεια. Ο κόσμος φεύγει με χαμόγελο και νιώθουμε όλοι τόσο γεμάτοι. Έχω ακούσει πολλές φορές ότι η παράσταση μας πέρασε μηνύματα και ότι έδωσε τροφή για σκέψη. Άρα κάτι έχουμε κάνει σωστά…

Με ποιούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς θα ήθελες να δουλέψεις;

Δεν θα πω ονόματα. Να τους γράψω με αλφαβητική σειρά, χρονολογικά; Υπάρχουν τόσοι σημαντικοί καλλιτέχνες στον χώρο. Χρειάζομαι πολύ χρόνο…..

Θα γενικεύσω, λοιπόν και θα πω ότι θέλω να συνεργαστώ με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν. Κάτι να προσφέρουν. Και ας είναι ‘μεγάλο’ ή ‘μικρό’, δεν έχει σημασία, αρκεί να είναι αλήθεια. Που θα σκεφτούν και έξω από τα όρια γιατί στο πλαίσιο πνίγονται και όχι για να πρωτοπορήσουν ή να κάνουν εντύπωση.

Τι σκέφτεσαι για την Ελλάδα του 2020;

Θα κοινοτοπήσω και θα πω ότι είμαι αισιόδοξη. Αλλά είμαι. Μπορεί όχι συγκεκριμένα για το έτος που διανύουμε αλλά επειδή είμαι έτσι σαν άνθρωπος. Εξάλλου, αν δεν είμαστε αισιόδοξοι που θα βρούμε την δύναμη να προσπαθήσουμε; Να αλλάξουμε αυτό που μας αδικεί; Αυτό που μας βαραίνει… Που θα βρούμε το κουράγιο να γίνουμε καλύτεροι και να μην τα παρατήσουμε; Απλώς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί.

Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ