Κωνσταντίνος Δανίκας: Το θέατρο είναι η γυναίκα μου & ο κινηματογράφος η ερωμένη μου!

O ηθοποιός Κωνσταντίνος Δανίκας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ηλιούπολη. Αλλά, όπως λέει: “κινείμαι και υπάρχω στα Εξάρχεια από το 1995 που ξεκίνησα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Τα Εξάρχεια τα αγαπάω πάρα πολύ, θεωρώ ότι είναι απ τις πιο ωραίες περιοχές στο κέντρο της Αθήνας. Αισθάνομαι την καρδιά της πόλης να χτυπάει στους δρόμους των Εξαρχείων.”

Γιατί πιστεύεις ότι έχουν επιτυχία οι μέλισσες;

Λόγω ομάδας. Φυσικά ο σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος είναι ο ιθύνων νους, όπως και οι σεναριογράφοι Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρος Καλκόβαλης, αλλά η επιτυχία οφείλεται στην ομάδα. Όλοι συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην επιτυχία. Έχουμε πάρα πολύ καλό καστ ηθοποιών. Δουλεύω με συναδέλφους που τους θαυμάζω στο θέατρο. Έχουμε δύο πολύ καλούς σκηνοθέτες, τον Σταμάτη Πατρώνη και τον Σπύρο Μιχαλόπουλο.
Πολύ καλό σεναριακό team με τον  Θωμά Τσαμπάνη, την Βάσια Καρυτινού και τον Βαγγέλη Νάση. Συνολικά είναι ένα πολύ προσεγμένο team. Με αυτό τον τρόπο έγιναν επιτυχία οι Άγριες Μέλισσες.

Είναι αυτό που λέμε ‘πέτυχε η συνταγή’ παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες εξαιτίας του γρήγορου ρυθμού δουλειάς, λόγω του ότι είναι καθημερινό.

Μετά από πολυετή πια πορεία στο χώρο τι προτιμάς θέατρο, κινηματογράφο, ή τηλεόραση;

Θα γίνω  γραφικός αυτή τη στιγμή και θα πω θέατρο, γιατί το θέατρο είναι η βάση – είναι η αρχή και το τέλος ενός ηθοποιού. Χωρίς το θέατρο δεν γίνεται τίποτα.  Υπάρχει άμεση επικοινωνία με το κοινό. Μία αλληλεπίδραση με τους θεατές. Και βασικά είναι το Α και το Ω της υποκριτικής.

Από κει και πέρα όμως λατρεύω τον κινηματογράφο. Έχω κάνει λίγες ταινίες και θα ΄θελα να κάνω πολλές περισσότερες. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να αντιμετωπίσω τους χαρακτήρες στην τηλεόραση κινηματογραφικά.  Δηλαδή τους αντιμετωπίζω με περισσότερη λεπτομέρεια και εσωτερική ενέργεια ώστε να φτιαχτεί ένας χαρακτήρας που χωρίς να χάσει τον ρεαλισμό του, να ακροβατεί στα όρια της νατούρας. Αυτό υποστηρίζεται στον κινηματογράφο. Είναι τελείως διαφορετική τεχνική αλλά τόσο όμορφη. Με ενθουσιάζει.
Είναι σαν το θέατρο να είναι η γυναίκα μου και ο κινηματογράφος η ερωμένη μου.

Αυτό δεν ισχύει και στο ρόλο του Φανούρη, ότι έχει δηλαδή μία  εσωτερικότητα  και ότι είναι ενεργός σε συνδυασμό με τα τρία κορίτσια, άσχετα το πόσο λόγο έχει κάθε στιγμή;

Όπως και τη ζωή έτσι και στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και στο θέατρο ένας άνθρωπος είναι ενεργός είτε μιλάει, είτε όχι. Υπάρχει και ένας άγραφος κανόνας στην υποκριτική,λέει ότι το σημαντικότερο είναι όταν ο ηθοποιός ακούει και  όχι όταν μιλάει.
Όταν λοιπόν είσαι προσηλωμένος και αγαπήσεις ένα ρόλο και αρχίζεις να τον δουλεύεις, τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του χαρακτήρα φαίνονται όταν δεν μιλάει. Πώς εισπράττει τις πληροφορίες που του δίνονται, αυτό  είναι το πιο σημαντικό. Είναι ένα πάρα πολύ βασικό κομμάτι στο χτίσιμο του χαρακτήρα.
Σίγουρα εγώ παίρνω πολλά από το σενάριο και πολύ πιθανόν – δεν το ξέρω αυτό – οι σεναριογράφοι να επηρεάζονται κι αυτοί από  τις υποκριτικές επιλογές των ηθοποιών.
Λέει λοιπόν το σενάριο, ότι αυτό που ενδιαφέρει τον Φανούρη όταν μαθαίνει για την εγκυμοσύνη δεν είναι να κρίνει την κατάσταση αλλά να είναι εκεί και να βοηθήσει σε ό,τι χρειαστεί. Μπορούμε να δούμε τον Φανούρη ή να βάζει τα κλάματα ή να μπουκώνει από την όλη κατάσταση. Ακόμα και να μάθει  ότι η Ελένη  έχει κάνει δολοφονία δεν πρόκειται να σταματήσει να την υποστηρίζει γιατί βασικά αυτό που υποστηρίζει και αγαπάει ο Φανούρης είναι ο χαρακτήρας της και ξέρει ότι είναι τίμιος άνθρωπος και ντόμπρος. Έτσι λοιπόν, με γνώμονα το σενάριο, ξεκινώ να αντιμετωπίσω και να χτίσω τον ρόλο.

Θα κάνεις κάτι θεατρικά αυτόν τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται;

Κάτι  σκεφτόμαστε αλλά δεδομένων των συνθηκών που ζούμε έχουμε αποφασίσει να μην ξεκινήσουμε ακόμα πρόβες. Να δούμε τι γίνεται και πώς θα εξελιχθεί όλη αυτή η κατάσταση με την  υγειονομικοί κρίση.

Σε εποχές κρίσης ο ρατσισμός και ο φασισμός αναβιώνουν. Εσύ πως σκεφτέσαι πάνω σε αυτό το ζήτημα;

Ο ρατσισμός για μένα είναι κόκκινο πανί. Οπότε κάθομαι πολύ ψύχραιμα και τον αντιμετωπίζω σαν κοινωνικό φαινόμενο. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε το ζήτημα αυτό σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο πρέπει να ξεκινήσουμε με την παιδεία που είναι το βασικότερο όλων και να καταλήξουμε στην συνείδηση. Πρέπει δηλαδή να αλλάξει η συνείδηση του κόσμου για να τον εξαλείψουμε. Προσωπικά είμαι μεγάλος υποστηρικτής της διαφορετικότητας –  κανένας  άνθρωπος δεν είναι ίδιος –  Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, κυριολεκτικά διαφορετικοί. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ξεχωριστό χαρακτήρα και εξαιτίας αυτού έχουν ενδιαφέρον. Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και κουβαλάει το δικό του φορτίο,  τη δική του ενέργεια, τη δική του άποψη, τη δική οπτική. Αυτή είναι η ομορφιά του ανθρώπινου γένους.
Πρέπει όμως να μη συγχέουμε το γεγονός ότι είμαστε διαφορετικοί με το να φερόμαστε διαφορετικά. Όλοι οι άνθρωποι μηδενός εξαιρουμένου έχουν τα ίδια δικαιώματα.
Στο θέμα αυτό εμπλέκονται διαχωρισμοί πολιτικοί, φυλετικοί, έμφυλοι, σεξουαλικοί,  θρησκευτικοί κ.λ.π. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν πρέπει να μας στερήσει την προσπάθεια για στοχευμένη επικοινωνία με σκοπό κάποια στιγμή να μπορέσουμε να γίνουμε όλοι αδέρφια.

Αυτό όμως δεν είναι λίγο – πολύ φαντασία στην εξέλιξη της ανθρωπότητας;

Θέλω να είμαι αισιόδοξoς όσον αφορά την εξέλιξη του ανθρώπου.
Θελω να πιστέυω πως ο άνθρωπος θα εξελιχθεί από  homo sapiens σε homo novus. Για να φτάσουμε ως εκεί, θα πρέπει να μην αφήνουμε τα  αρχέγονα ζωώδη ένστικτα μας να μας εξουσιαζουν. Από  αυτά προέρχονται οι φοβίες, η εκμετάλλευση, η ανάγκη για χρήμα και εξουσία. Εγώ θέλω να είμαι αισιόδοξος ότι κάποια στιγμή ο άνθρωπος θα έρθει και θα γίνει ένα πραγματικά ανωτέρο ον.  Ένα πλάσμα που επειδή έχει μία περίσσια δύναμη σε σχέση με τα υπόλοιπα, ο ρόλος του δεν θα είναι να τα καταδυναστεύει, ούτε να τα εξουσιάζει αλλά  να τα προστατεύει. Αυτό πρέπει κάποια στιγμή να φτάσει να κάνει ο άνθρωπος.  Μετά από χιλιάδες χρόνια μαχών, είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε  διαφορετικά με σκοπό μια ειρηνική και καθολική συμβίωση.