Κοσμάς Μεταξόπουλος: Ο χορός είναι τρόπος ζωής, είναι εξαρτησιογόνος ουσία!  

Τι είναι για σένα ο χορός;

Είναι πάρα πολλά πράγματα. Σίγουρα μια διαρκής πρόκληση. Αγαπώ το χορό γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να εξελιχθώ σε όλα τα επίπεδα. Αρχικά εξερευνώντας το σώμα και τις δυνατότητες του και θέτοντας νέα όρια, ενώ παράλληλα εξελίσσομαι και πνευματικά. Ταυτόχρονα η ενασχόληση με το χορό με ηρεμεί ψυχολογικά. Είναι μια διαδικασία που συνεχίζεται επ’ αόριστον. Οι χορευτές ποτέ δεν σταματούν να ασχολούνται με το σώμα τους ακόμα και αν δεν είναι ενεργοί επαγγελματικά, γιατί είναι εσωτερική ανάγκη και τρόπος ζωής. Ο χορός είναι η εξαρτησιογόνος ουσία μας.

Μίλησέ μας για την παράσταση του Τάκη Ζαχαράτου στο θέατρο Άλσος, που ήσουν το καλοκαίρι και η οποία διακόπηκε πριν λίγες μέρες λόγω της υγειονομικής κρίσης;

Υπάρχει ένα πολύ όμορφο παρεΐστικο κλίμα. Κατά τη διάρκεια της παράστασης μπαίνουμε όλοι ασυναίσθητα στη συνθήκη πως είμαστε μια παρέα που έχει βγει έξω να διασκεδάσει, να χορέψει και να τραγουδήσει και ακριβώς έτσι το βιώνουμε όλοι μαζί πάνω στη σκηνή. Τον Οκτώβριο θα έχουμε τις δυο τελευταίες παραστάσεις μας. 

Πώς σου φαίνεται όλο αυτό που κάνει πάντα ο Ζαχαράτος, δηλαδή σχολιάζει και κρίνει τους πολιτικούς της χώρας;

Πρώτα από όλα είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που πετυχαίνει να μιμηθεί τους ανθρώπους που επιλέγει, είτε είναι πολιτικοί είτε τραγουδιστές-ηθοποιοί όχι μόνο φωνητικά αλλά και συνολικά ως προσωπικότητες και ως ιδιοσυγκρασίες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι εκτός από τρόπο διασκέδασης, το σόου του αποτελεί και έναν εναλλακτικό τρόπο ενημέρωσης προς τον κόσμο μέσω της σάτυρας, ενώ με κάποιες μιμήσεις αναβιώνει την παλιά καλή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου και της μουσικής.

Μίλησέ μας για τη νέα παράσταση που θα λάβεις μέρος το χειμώνα στο Θέατρο Βέμπο.

Μόλις ξεκινήσαμε πρόβες. Η «Κυρία επιθεώρηση» θα ανέβει τη χειμερινή θεατρική περίοδο. Πρόκειται για μία φαντασμαγορική παραγωγή που αναβιώνει και αποτίει φόρο τιμής στην ελληνική επιθεώρηση, ένα είδος που είχε μεγάλη απήχηση στο ελληνικό κοινό για δεκαετίες αλλά τώρα δυστυχώς τείνει να εκλείψει από τα θέατρα.
 
Γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το χορό;

Από μικρός είχα καλλιτεχνικά ερεθίσματα καθώς έκανα μαθήματα βιολιού για αρκετά χρόνια, ενώ σαφώς επηρέασε το γεγονός πως μεγάλωσα μέσα στο περιβάλλον του θεάτρου και των σχολών χορού όπου εργάζονταν οι γονείς μου. Αργότερα στην εφηβεία, μέσω του χορού απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και κατά κάποιον τρόπο μια ταυτότητα για το ποιός είμαι, τι μου αρέσει να κάνω, και πως θέλω να εκφράζομαι. Τέλος, παίρνοντας τα πρώτα μαθήματα μπαλέτου ως φοιτητής, σιγουρεύτηκα πως θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χορό.

Πόσο εύκολο  είναι στην Ελλάδα να υπάρξει επαγγελματική αποκατάσταση για τους χορευτές;

 Είναι δύσκολο να βιοποριστεί κανείς μέσω του χορού στην Ελλάδα. Νομίζω πως οι περισσότεροι αν όχι όλοι όσοι σπουδάζουν χορό, αρχικά θέλουν να εργαστούν ως χορευτές, και σε δεύτερο χρόνο ως καθηγητές χορού. Όμως το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλές επιλογές και ευκαιρίες, αλλά και το ότι όταν υπάρξουν θα είναι συνήθως χαμηλά αμοιβόμενες, έχουν σαν αποτέλεσμα πολλοί να στρέφονται απευθείας στην διδασκαλία ή να κάνουν και άλλα επαγγέλματα παράλληλα, για να ανταπεξέλθουν οικονομικά.

Είναι γκέι ο χορός;

Είναι αστείο να λέγεται αυτό. Είμαστε όλοι διαφορετικοί, και ο καθένας έχει την προσωπικότητα και την ψυχοσύνθεση του. Μέσω του χορού έχει κάποιος την ευκαιρία να εκφράσει το είναι του, και να το αποτυπώσει με την κίνηση. Άρα δεν μπορεί ο χορός να αλλάξει κάποιον από αυτό που είναι αντίθετα, θα τον βοηθήσει να εξωτερικέυσει τον εαυτό του, να τον ανακαλύψει περισσότερο, και να τον εξελίξει. Ο τρόπος που κινούμαστε/χορεύουμε είναι καθρέπτης του χαρακτήρα και της προσωπικότητα μας.

Σε ποιες θεατρικές παραστάσεις/μιούζικαλ έχεις πάρει μέρος ως τώρα;

Η πρώτη μου συμμετοχή σε μεγάλη παραγωγή ήταν η οπερέτα “Εύθυμη Χήρα” στο Μέγαρο Μουσικής. Στη συνέχεια ανακάλυψα τον μαγικό κόσμο των μιούζικαλ με το “Sweet Charity” στο Badminton και λίγο αργότερα το “West Side Story” πάλι στο Μέγαρο Μουσικής. Ακολούθησαν οι παραστάσεις “Αναζητώντας τον Αττίκ”, “Η Παναγία των Παρισίων” και “Ζω για σένα” στο θέατρο Παλλάς, ενώ πέρσι συμμετείχα στο “Δικό μας σινεμά” στο Άλσος, και στην “Φρικαντέλλα” στο Christmas Theater.

Πες μου για τον πατέρα σου Φώτη Μεταξόπουλο;

Η εικόνα του πατέρα μου να χορεύει είναι από τις πρώτες αναμνήσεις που έχω. Ως παιδί τον θαύμαζα πολύ, κάτι που ισχύει έως και σήμερα, ενώ μου έκανε μεγάλη αίσθηση ο τρόπος που του μιλούσε ο κόσμος όταν τον συναντούσε στο δρόμο και η αγάπη που εισέπρατε.Το πιο σημαντικό είναι πως μου μετέδωσε την αγάπη του για τη μουσική, και τον χορό από πολύ μικρή ηλικία, και αυτό είναι κάτι που μας συνδέει ακόμα, και είναι για εμάς και ένας ξεχωριστός τρόπος επικοινωνίας. Και οι δυο γονείς μου ήθελαν να αποκτήσω παιδεία και μόρφωση, και να αποφασίσω μόνος τον δρόμο μου επαγγελματικά. Χαίρομαι που τελικά έγιναν έτσι τα πράγματα και συνεχίζω την οικογενειακή παράδοση όπως και η αδερφή μου Κατερίνα, με την οποία διατηρούμε και τη σχολή χορού.

Διδάσκει ο πατέρας σου τώρα;

Βεβαίως διδάσκει ακόμα, αν και προφυλάσσεται πολύ λόγω της υγειονομικής κρίσης.

                                                                            ΣΧΟΛΗ ΧΟΡΟΥ “Φώτης Μεταξόπουλος”

Πως εξηγείς σε περιόδους κρίσης  αυξάνονται ο ρατσισμός και ο φασισμός;

Με θλίβει καταρχάς, με ανησυχεί και με φοβίζει. Προσπαθώ να δίνω μια λογική εξήγηση σε όλα, πως υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων που όταν πιέζεται πολύ οικονομικά και κοινωνικά έχει την ανάγκη να διοχετεύσει τον συσσωρευμένο θυμό της. Όταν δυσκολεύει σε τέτοιο βαθμό η καθημερινότητα, δυστυχώς σε κάποιους βγαίνουν τα κατώτερα και πιο ταπεινά ένστικτα, καταφεύγοντας σε ρατσιστικές εκδηλώσεις μίσους. Φυσικά αν δεν υπήρχε οικονομική κρίση αυτό δεν θα έλυνε το πρόβλημα από μόνο του. Θεωρώ πάντως τεράστιο λάθος τη στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων για να καλυφθεί ένα ενδεχόμενο δικό μας κενό η δική μας δυστυχία.

Πληροφορίες για την παράσταση Η Κυρία Επιθεώρηση στο Θέατρο Βέμπο ΕΔΩ

Πληροφορίες για την παράσταση στο Θέατρο Άλσος ΕΔΩ