Ο Έημπι Κοέν κάνει καριέρα μεταξύ Ελλάδας και Ήπα!

Πως ξεκίνησες την καριέρα σου στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Μόλις είχα τελειώσει τη σχολή μοu New York Film Academy, και πήγα σε μια οντισιόν στη Warner Brothers για το The Last Ship. H υπόθεση διαδραματιζόταν στη Μεσόγειο, oπότε έψαχναν Ιταλούς και Έλληνες. Ο casting director ήταν ο Gary Zuckerbrod (του Pulp Fiction). Ήταν η πρώτη μου οντισιόν και όπως όλες στο Los Angeles τo επίπεδο είναι πολύ υψηλό, κατά την ταπεινή μου άποψη, το υψηλότερο στον κόσμο. Έκανα την οντισιόν και πήρα το ρόλο στο The Last Ship. Ο μάνατζερ μου τηλεφωνά μετά μερικές μέρες και με ρωτά τι είδους βίζα έχω. Η βίζα μου τότε ήταν από τη σχολή που τελείωσα με άριστα, οπότε αυτό μου έδινε το δικαίωμα να κάνω – αυτό που λένε οι Αμερικάνοι – Optional practical training για ένα χρόνο επιπλέον, για κάποιες δουλειές. Μου εξήγησε  πόσο πολύ με ήθελε ο Gary και γι΄αυτόν τον λόγο πήγε στον πρόεδρο του καναλιού TNT για να υπογράψει, ώστε να ξεπεραστεί το πρόβλημα της βίζας με  την βοήθεια των δικηγόρων. Και του λέω δηλαδή; Και μου απαντά: Welcome τo Hollywood!

Λόγω του σωματείου SAG-AFTRA, στο οποίο κατάφερα και μπήκα, έχοντας την πρώτη μου δουλειά, έχεις κάποια στάνταρ, πέρα από τα λεφτά, το trailer σου, τον βοηθό σου, το φαγητό κ.λ.π. Στον ίδιο τον μισθό υπάρχει ένα minimum. “If you’re early you’re on time, if you’re on time you’re late and if you’re late you’re fired” όπως μας το έλεγε ο Brendan Davis αυτό ο δάσκαλος μας για το μάθημα Film Production.  Κατά μέσο όρο παίρνει στον οποιονδήποτε ηθοποιό τουλάχιστον μια δεκαετία να μπει στο σωματείο στην Αμερική.

                                                               John David Washington                                                                                       Βoyd Holbrook

Μίλησέ μας για την ταινία του Μανούσου Μανουσάκη “Ουζερί Τσιτσάνης”, που πήρες μέρος το 2015.

Μόλις είχα τελειώσει ενα acting workshop τέσσερις βδομάδες στο L.Α.. Γυρίζοντας πίσω βρήκα ένα μήνυμα ότι ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης ζήτησε να επικοινωνήσετε μαζί του. Το λέω στη μητέρα μου μη νομίζοντας ότι είναι κάτι σοβαρό, με την έννοια ότι ο καθένας μπαίνει σε μία σελίδα και να γράφει ότι θέλει.

Γιατί το είπες στη μητέρα σου;

Αν έχω καταφέρει κάτι θετικό στη ζωή μου, το χρωστάω στη μητέρα μου. Αν οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει να με τιμήσει και να πει κάτι θετικό για μένα – άρα τον ευγνωμονώ και τον ευχαριστώ πάρα πολύ – είναι λόγω της μητέρας μου. Εκείνη μεγάλωσε την αδελφή μου και μένα, έχει περάσει δύσκολα πράγματα στη ζωή της και όχι μόνο έχω εμπιστοσύνη αγάπη και σεβασμό, αλλά είναι ο άνθρωπός μου.

Φυσικά, εκείνη μου είπε να πάρω αμέσως τηλέφωνο. Άλλωστε δεν είχα τίποτα να χάσω. Αντίθετα. Και παίρνοντας τηλέφωνο μου είπαν ότι ο κός Μανουσάκης θέλει να βρεθεί μαζί μου και πότε μπορώ να πάω. Και απαντώ: Ε, κοίταξtε πείτε εσείς και θα το βάλω εγώ στο πρόγραμμά μου. Προφανώς αστειεύομαι (γέλια). Ο άνθρωπος στην Ελλάδα είναι ένας γίγαντας του χώρου okay και φυσικά υπάρχει μέγιστος σεβασμός στο πρόσωπό του. Μιλήσαμε και μου είπε ότι ετοιμάζει τη συγκεκριμένη ταινία και θα ήθελα να κάνεις μία οντισιόν για να δούμε αν μπορώ να σε βάλω σε κάποιο ρόλο. Έκανα την οντισιόν και τελικά μετά από μερικές μέρες μου είπε ότι ήθελε να με πάρει σε κάποιον άλλο ρόλο όπου τελικά τον έπαιξε ο Θοδωρής Αντωνιάδης και πήρα εγώ τον δικό μου.

Πες μας για το ρόλο σου, όντως όμως αυτό που πραγματικά είσαι Έλληνας – Εβραίος.

Ο παππούς μου Λεόν Κοέν ήταν Ζόντερκομάντο (Sonderkommando) στο Άουσβιτς και ήταν μέλος της Ελληνικής εξέγερσης πού έγινε εκεί και αργότερα έγραψε ένα βιβλίο πάνω στο όλο θέμα. Ο παππούς μου ο Σαμουήλ Κοέν τότε 17 ετών ήτανε επι δύο χρόνια μόνος του στα Βουνά της Κέρκυρας και επιβίωνε με ένα μαρούλι την ημέρα.

Και πιστεύω ότι από το “Ουζερί Τσιτσάνης” μέχρι τη “Λίστα του Σίντλερ” δεν υπάρχει – ο Λίαμ Νίσον είναι φανταστικός δεν το συζητάω – ηθοποιός στον πλανήτη γη που θα μπορέσει πραγματικά να παίξει και να δείξει τι έγινε εκείνη την εποχή σε αυτούς τους ανθρώπους.

Οπότε για να γυρίσει μία γυναίκα να μου πει κάτι τέτοιο, η οποία το έχει ζήσει, εγώ δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Έσκυψα κοντά της με σεβασμό και ταπεινότητα το κεφάλι μου και της είπα ευχαριστώ.

                                        Andre Braugher

Γιατί πήρες μέρος σε αυτή την παράσταση “Medea and other friends”;

Μόλις είχα τελειώσει μία ταινία, Πού γυρίστηκε εδώ στην Ελλάδα το “Born to be murdered” σε σκηνοθεσία Ferdinando Cito, όπου πρωταγωνίστησαν ο John David Washington, η Αlicia Vikander και o Boyd Holbrook. Ταυτόχρονα είχα τελειώσει με το English Theatre Club, παιδικές παραστάσεις στα αγγλικά. Από κει με είδε η σκηνοθέτης Νάνσυ Ρηγοπούλου και μου είπε ότι ανεβάζει αυτή την παράσταση στα αγγλικά. Πήγα στην οντισιόν και από ότι καταλαβαίνω κάτι έκανα, που τους άρεσε και τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Ξεκινήσαμε πρόβες, αλλά λόγω του κορονοϊου, οι πρόβες κατέληξαν να είναι έξι μήνες. H Νάνσυ Ρηγοπούλου δουλεύει μία μέθοδο πολύ συγκεκριμένη, viewpoints λέγεται, που εγώ την ήξερα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχει να κάνει αρκετά από έξω προς τα μέσα και όχι το αντίθετο και ταυτόχρονα έχει να κάνει πολλά με το σώμα. Όλο το training που έκανα στο New York Film Academy ήταν acting for film. Eίχαμε πολλές βάσεις Stella Adler, Sanford Meisner, Lee Strasberg, Uta Hagen και είναι πολύ διαφορετική νοοτροπία σκηνοθεσίας και ερμηνείας.

Γλωσσικά φυσικά δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Θεωρώ τα αγγλικά πρώτη μου γλώσσα, μετά τα ελληνικά και τέλος τα γαλλικά. Και τις τρεις όμως τις ομιλώ ως μητρική γλώσσα.

Όπως έχει πει και ο Ανδρέας Μανωλικάκης έπρεπε να κάνω διπλή δουλειά γιατί έπρεπε στο σπίτι να δουλέψω και με τις δικές μου μεθόδους από αυτά που έχω μάθει.

Μετά μπήκαν όλα σε μία ροή. Η ομάδα, όλα τα παιδιά είναι πάρα πολύ καλά, συνεργαζόμαστε πολύ όμορφα και πάμε, με τα δεδομένα της υγειονομικές κατάστασης πάρα πολύ καλά. Με το σκεπτικό φυσικά ότι είναι μία παράσταση που αφορά τον τουρισμό.

Παίζεις στο Hollywood και στην αμερικάνικη τηλεόραση μόνο ταινίες δράσης;

 Θυμάμαι όταν ήμουνα στη σχολή που ήμουνα όλο δράμα, δράμα, δράμα  και φτάσαμε στις τελικές εξετάσεις, που η καθηγήτρια μου Melissa Sullivan στο acting for film class, μου λέει ότι θα σε αφήσω να δουλέψεις με όποιον θες για την τελική σου σκηνή, αλλά θα κάνεις κωμωδία. Εγώ δεν ήθελα, αλλά φυσικά μου απάντησε: “Υou have to do comedy!”. Εγώ το φοβόμουν, γιατί έχω μεγάλο σεβασμό για τους κωμικούς. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό που κάνουνε. Αλλά και μετά πάρα πολλές δουλειές ως δράμα.

Μία ταινία μικρού μήκους Inevitable με τον Σάββα Χρήστου, πού πήγε σε πολλά φεστιβάλ, ήτανε κι αυτή δράμα. Στη δουλειά δεν σνομπάρω τίποτα θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος, διαφήμιση. Άσχετα αν έχω ένα πολύ μεγάλο έρωτα, ένα πολύ μεγάλο πάθος για τον κινηματογράφο. Όταν ήμουν μικρός 6 – 7 χρόνων και πήγαμε στο σινεμά Αστέρια, στη Νέα Ερυθραία, δεν υπάρχει πια,  η πόρτα του projection room ήταν ανοιχτή κατά τύχη και είδα την μπομπίνα να τρέχει, το έχω ακόμα στο μυαλό μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι πολύ ζεστό μέσα μου. Τότε ξεκίνησε αυτός ο έρωτας. Με παρέσυρε, ήταν wow. Δεν ήταν αυτό που με ώθησε να γίνω ηθοποιός. Και από τότε ως τώρα έχω γίνει τρελά σινεφίλ.

Τελικά τι ήταν αυτό που σε ώθησε να γίνεις ηθοποιός;

 Ήμουνα περίπου 8 χρόνων όταν στο International school Of Athens, που πηγαίναμε με την αδερφή μου, είχε εκείνη ένα ρόλο στο θεατρικό στο σχολείο ”Η Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων”, την Queen of hearts (Ντάμα Κούπα). Εγώ βαριόμουνα δεν ήθελα να δω το θέατρο, ήθελα να κάνω εντελώς διαφορετικά πράγματα, ως παιδί. Και βγαίνει η αδελφή μου (που πιστεύω ότι έχει τεράστιο ταλέντο) άρχισε να παίζει και μου κίνησε την περιέργεια, με τράβηξε μέσα στην ιστορία. Και στο τέλος όταν η αδερφή μου έκανε την υπόκλιση της, σηκώνεται όλο το θέατρο πάνω και χειροκροτούσε. Καλά ρε, σκέφτηκα, με δουλεύετε εγώ τη βλέπω κάθε μέρα σπίτι, χαλαρώστε λίγο. (γέλια)

Στα σοβαρά, αυτό ήταν το πρώτο ερέθισμα εξ΄αιτίας την αδερφή μου. Από την επόμενη μέρα πήγα και εντάχθηκα στο theatre department του σχολείου.

Τι δουλειά έχει ο αθλητισμός, και ειδικά οι πολεμικές τέχνες πυγμαχία και τάι, με την ηθοποιία;

Υπάρχουν κάποια κοινά η υποκριτική έχει βοηθήσει την πολεμική τέχνη και η πολεμική τέχνη την υποκριτική.

Όταν πρωτοείδα στο Λονδίνο τον ξάδερφό μου να κάνει πυγμαχία, ήταν το μόνο άθλημα που με κράτησε. Μετά από την πυγμαχία πήγα στο τάι.

Το 2015, το διάστημα πριν την ταινία ”Ουζερί Τσιτσάνης”, ήμουνα σε σκέψεις μήπως να κλείσω ερασιτεχνικό αγώνα για τάι.

Και είπα τότε ότι θα αποφασίσει το σύμπαν, τι από τα δύο θα κάνω.

Κρατάω όμως ακόμα στη ζωή μου τις πολεμικές τέχνες γιατί πιστεύω ότι είναι αληθινές. Δεν έχω παίξει ποτέ επαγγελματικά, αλλά έχω απεριόριστο σεβασμό για τους αθλητές και αθλήτριες των πολεμικών τεχνών και τον μαχητικών αθλημάτων.

Όταν έρχεται η στιγμή που ξεκινάς είτε ένα φίλμ, είτε μία παράσταση, είτε έναν αγώνα το πράγμα είναι ωμό. Ή θα το κάνεις ή δεν θα το κάνεις. Τις στιγμές αυτές τελειώνουν τα ψέματα.

Στον αθλητισμό και ψυχολογικά και σωματικά πρέπει να κόψεις κιλά, να έχεις την ειδική διατροφή σου, να προετοιμαστείς, να αφήσεις τους φίλους σου και την οικογένεια σου για μεγάλα διαστήματα.

Και ο αγώνας στις πολεμικές τέχνες πρέπει να γίνεται με σεβασμό.

Όλο αυτό είναι αληθινό, τέρμα αληθινό.

Ο συνδετικός κρίκος για μένα είναι ότι είναι και τα δύο είναι αληθινά.

Οι πολεμικές τέχνες, όπως όλα τα αθλήματα σου δίνουν πειθαρχία. Αλλά ειδικά αυτές σου δίνουν και το αίσθημα της αυτοπεποίθησης. Όταν αποκτάς τη γνώση του πώς δουλεύει το σώμα σου και το τι μπορείς να κάνεις, Δεν έχεις όμως αυτό του: να σου δείξω εγώ ρε φίλε ποιος είμαι. Εγώ δεν έχω τσακωθεί ποτέ στο δρόμο. Δεν με αφορούν αυτά τα πράγματα. Η συναναστροφή μου με αυτούς τους ανθρώπους, δεν σου λέω όλους, ήταν και είναι εξαιρετική. Είναι ένας και ένας, ψυχούλες. Το πιο σημαντικό πράγμα που μαθαίνεις στο τάι είναι ο σεβασμός. Πρέπει πάντα να είμαστε ταπεινοί.

                                                                                                                                     John Hennigan

Ρατσισμό έχεις ποτέ νιώσει στην Ελλάδα, όντας Έλληνας, διαφορετικής θρησκείας;

Όχι. Ίσως λόγω της περιοχής που κατοικούσα από μικρός, ίσως λόγω του σχολείου που πήγαινα μπορεί.

Και να έχει τύχει κάτι τέτοιο σε μία παρέα, δεν το αφήνω καν να με επηρεάζει.

Γενικότερα, τώρα δεν νομίζω να μπορεί να πει κάποιος κάτι άλλο, για το ζήτημα του Floyd στην Αμερική παρά μόνο ότι ήταν δολοφονία.

                                                                                                                              Christopher Meloni

Προσπαθώ να τα βλέπω όλα αυτά στη ζωή μου, όσο πιο αντικειμενικά μπορώ, όσο μπορώ.

Ρατσισμός θα υπάρχει πάντα. Ξενοφοβία θα υπάρχει πάντα. Αντισημιτισμός θα υπάρχει πάντα. Άτομα που είναι μισογύνηδες θα υπάρχουν πάντα. Μισούμε κάποιον γιατί είναι ομοφυλόφιλος θα ισχύει πάντα.

Πώς μπορώ εγώ στην δικιά μου καθημερινότητα, αυτά τα πράγματα να μην με επηρεάζουν. Προσπαθώ οι άνθρωποι που είναι γύρω μου να με επηρεάζουν θετικά.

Κι άμα βρεθείς οπουδήποτε και σου πει κάποιος κάτι, ότι είσαι καραφλός ας πούμε, that’s your issue bro, I don’t care. I’m not gonna lose any sleep over it. Whatever.

Πολύ απλά μπορείς να λες ότι θες. Ο λόγος που το λέει ο άλλος αυτό έχει να κάνει με τον ίδιο και τα δικά του ψυχολογικά ζητήματα, έχει να κάνει μαζί του όχι με μένα.

Οπότε αυτή η επίθεση έχει να κάνει με τον άλλον, όχι με εμένα. Δεν με ακουμπάει καν και δε θα κάτσω να χαλάσω τη “ζαχαρένια” μου γιατί κάποιος είπε κάτι αρνητικό. Αν έχω αυτή την τύχη να ζήσω άλλα 50 χρόνια, ως τα 80, στατιστικά, στην Ελλάδα, δεν θα κάτσω να χάσω το χρόνο μου για αυτό. I’m too busy.

Ο Αbe Cohen μόλις υπέγραψε τον επόμενο ρόλο του σε αμερικάνικη παραγωγή, που θα κάνει γυρίσματα τέλη Οκτωβρίου με πρωταγωνίστρια που έχει κερδίσει OSCAR, BAFTA και GOLDEN GLOBE πρώτου γυναικείου ρόλου. Δεν μπόρεσε να μας πει περισσότερα στοιχεία γιατί έχει υπογράψει NDA (Non disclosure agreement – συμφωνία εχεμύθειας).

 Πληροφορίες για τη μοναδική αγγλόφωνη παράσταση (που παίζει ο Abe Cohen)  στην Ελλάδα ΕΔΩ

Photo shoot Ray Garcia in  Los Angeles