ΤΑΚΗΣ ΧΡΥΣΙΚΑΚΟΣ: “Είναι η φύση του ανθρώπου μέσα από μια καταστροφή να έρχεται η άνοιξη.”

Γιατί επιλέξατε να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο τις “Σχέσεις” Πόθου – Πάθους – Πόνου”, του Διονύση Χαριτόπουλου;

Όταν είναι να ανεβάσω ένα έργο είναι συνυφασμένο με αυτό που συμβαίνει γύρω μου και μέσα μου. Με το τι κουβαλάω εγώ και το τι κουβαλάει ο κόσμος. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης αυτό που  έχει χτυπηθεί εκτός από την ανέχεια του κόσμου είναι και οι ανθρώπινες, ιδιαίτερα οι ερωτικές σχέσεις. Υπάρχει μια πληθώρα τεχνικής επικοινωνίας, όλοι είναι με ένα κινητό στο χέρι ή με έναν υπολογιστή επικοινωνώντας. Δυστυχώς όμως δεν επικοινωνούν στην ουσία καθόλου.

Γνώμονάς μου είναι πάντα να είναι χρήσιμο αυτό που κάνω για τους άλλους και για ’μένα γι’   αυτό διάλεξα το βιβλίο του Χαριτόπουλου, γιατί μιλάει για τις σχέσεις των ανθρώπων.

Πως το προσεγγίσετε σκηνοθετικά αλλά και ερμηνευτικά;

Πιστεύω σε αυτές τις δουλειές που κάνω και που χαίρομαι γιατί τις αγκαλιάζει ο κόσμος είμαι όσο γίνεται πιο λιτός χωρίς σκηνοθετικά εφέ. Είδα τη νέα αυτοβιογραφική ταινία του Αλμοδοβάρ. Δίνει ένα κείμενο σε έναν ηθοποιό για να παίξει στο θέατρο και του λέει θέλω μόνο μια καρέκλα και μια οθόνη. Αυτό που λέει ο Αλμοδοβάρ εγώ το κάνω εδώ και χρόνια. Δε χρειάζεται τίποτα όταν έχεις ένα σπουδαίο κείμενο σαν αυτά που ασχολήθηκα εγώ: Βιζυηνός, Παπαδιαμάντης, Καζαντζάκης, Μάνος Ελευθερίου…

Το εργαλείο σου είναι ο ουσιαστικός ηθοποιός που κοινωνεί με τον θεατή.

Τι θα θέλατε να πάρουν οι θεατές μαζί τους φεύγοντας από το θέατρο;

Με το έργο αυτό προσπαθώ να τακτοποιήσω συναισθηματικές μου εκκρεμότητες που πιστεύω οι περισσότεροι έχουμε. Θέλω οι θεατές να βοηθηθούνε. Η έννοια της ψυχαγωγίας που για μένα αυτό είναι η τέχνη, ψυχαγωγεί δε διασκεδάζει.

Επιθυμία μου είναι να  άγεται η ψυχή του θεατή προς τον ουρανό να έχει ανάταση κι όχι πτώση.

Το σημαντικό , λοιπόν, είναι να πάρει απαντήσεις γι αυτές τις συναισθηματικές εκκρεμότητες  και στο τέλος να φύγει με τον – την σύντροφό του πιο δεμένος με περισσότερη αγάπη που είναι το θείο δώρο μετά την υγεία στον άνθρωπο. Όταν υπάρχει αγάπη υπάρχει λύση σε όλα.

Τι πιστεύετε για την Ελλάδα του 2019;

Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξος, χρειάζεται δουλειά. Υπήρξε μια ανάταση τη δεκαετία του 60 μέσα από το χώρο της τέχνης, από την κοινωνία. Αυτά ανεκόπησαν από τη διδακτορία του 67 και μετά ήρθε ένα σκοτάδι, καμία ανάταση στη μεταπολίτευση. Το τελευταίο διάστημα συνδυασμένο πολιτική ανικανότητα και οικονομική κρίση φτάσαμε σε απελπιστικά επίπεδα εξαθλίωσης της κοινωνίας. Θέλω να είμαι αισιόδοξος πως τα νέα παιδιά παρόλο που είναι χαμένα θα βρούνε τρόπο να πάνε τα πράματα μπροστά. Βλέπω όμως τα ζωώδη ένστικτα, βλέπω κατήφεια, επιθετικότητα και με στεναχωρεί.

Είναι η φύση του ανθρώπου μέσα από μια καταστροφή να έρχεται η άνοιξη. Θέλω να ελπίζω πως το ίδιο θα γίνει και στην ελληνική κοινωνία μετά το 2019.

Πληροφορίες για την παράταση ΕΔΩ.