Βαγγέλης Κρανιώτης: Ζω για την ονειρική στιγμή που…

Τι σκέφτεσαι για την κατάσταση που έρχεται μετά την υγειονομική και τη νέα οικονομική κρίση;

Άνθρωποι διστάζουν να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, που έχουν να τα δουν μήνες, άνθρωποι δεν κοιμούνται το βράδυ, όταν την επόμενη μέρα έχουν προγραμματίσει συνάντηση-για δουλειά πάντα-με άλλους ανθρώπους, άνθρωποι κατηγορούν ανθρώπους έμμεσα ή άμεσα, τους στοχοποιούν και τους λογοκρίνουν για τις όποιες επιλογές τους σχετικά με τη διαφύλαξη της υγείας τους. Κλέβω λέξη προς λέξη τα λόγια του Μιχάλη Μυτακίδη σε συνέντευξή του “αυτός ο λαός που αγωνίστηκε για τη λευτεριά, αγαπάει τόσο πολύ τη ζωή του πια. Όχι τη ζωή,τη ζωή του αγαπάει”. Οι κρίσεις έρχονται προφανώς για να μας τεστάρουν.

Σχετικά με τη νέα (;;) οικονομική κρίση, ανήκω δικαιωματικά στη γενιά της. Βουνό συνηθισμένο σε χιόνι. Το άκρως εντυπωσιακό για μένα είναι η γεωμετρική πρόοδος, με την οποία αυξάνονται οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να παραδώσουν γη και ύδωρ για έναν μισθό εντελώς δυσανάλογο της θυσίας τους και για μια αθανασία 75-κατά μέσο όρο-ετών.

Πιστεύεις ότι οι κυβερνήσεις σε περιόδους κρίσης βρίσκουν τρόπους να καταπατήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Μα, αν δεν το έκαναν, τι σόι κυβερνήσεις θα ήταν; Ακούγομαι αφοριστικός, αλλά οι κυβερνήσεις που έχω γνωρίσει τα 37 χρόνια που βρίσκομαι εδώ γύρω, μόνο προς αυτή την κατεύθυνση έχουν κινηθεί. Εντάξει, η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη και των ομοίων του το έχει τερματίσει. Αυτό είναι πλέον κοινή παραδοχή, νομίζω ακόμα και από τους πρώην ψηφοφόρους της. Τώρα,αν οι πρώην γίνουν επόμενοι… Πάντως, ζω για την-ονειρική- στιγμή που ο λαός θα συνειδητοποιήσει απλώς την αριθμητική υπεροχή του έναντι των κυβερνώντων…

Τι πιστεύεις ότι θα γίνει από δω και πέρα στο χώρο του πολιτισμού;

Με τους σημερινούς αρμόδιους θα τσιμεντωθούν μερικά ακόμα δείγματα πολιτισμού, όσα προλάβουν. Μόλις χτες αργά τη νύχτα διάβασα για έναν επίδοξο αρμόδιο, πιο έξυπνος αυτός, ο οποίος εύκολα και αβασάνιστα θα τσιμεντώσει θέατρα 299 θέσεων. Ζω για την -ονειρική-στιγμή που οι καλλιτέχνες θα συνειδητοποιήσουν απλώς την αριθμητική υπεροχή τους έναντι των αρμοδίων. Στις συνελεύσεις των σωματείων τους, στους δρόμους, στις πορείες για την κάλυψη των αιτημάτων τους. Κυρίως όμως, ελπίζω και εύχομαι, ο κάθε νέος καλλιτέχνης, παρέα με έναν νέο παραγωγό, να αποφασίσουν ότι είναι η ώρα να αρθρώσουν λόγο μέσω της τέχνης τους, να κάνουν βήματα προς τα εμπρός και όχι άλματα προς τα πίσω, ικανοποιώντας απλώς έναν ναρκισσισμό διάρκειας 3 μηνών. Και για να καταστήσω αυτό που θέλω να πω απόλυτα σαφές,θα αναφέρω την περίπτωση Τζένης Καρέζη και Κώστα Καζάκου, που φυλακίστηκαν λόγω μιας παράστασης.

Ξεκίνησε και στην Ελλάδα το #metoo και έχουμε αποκαλύψεις για σημαντικά πρόσωπα, ειδικά στο χώρο του Θεάτρου. Τι σκέπτεσαι ότι πρέπει να γίνει από δω και στο εξής;

Οι αποκαλύψεις για τις πράξεις τους απέδειξαν περίτρανα το πόσο ασήμαντα είναι αυτά τα πρόσωπα. Πέρα από τους ανθρώπους που υπέστησαν σωματική βία, τους οποίους βάζω πάνω απ’όλα, υπάρχουν και πάρα πολλά θύματα άλλου είδους, θύματα αρπαγής μιας, δύο ή περισσότερων ατακών, σκηνών, θύματα εκδίωξης από παραγωγές, θύματα σαμποτάζ στο να υπάρξουν στο χώρο, θύματα υποτίμησης από αυτούς και τους παντός είδους supporters τους. Δε μπορεί κανείς να σπείρει ανέμους ολομόναχος, όσο σημαντικά ασήμαντος κι αν είναι. Βέβαια,τώρα έμειναν να θερίζουν τις θύελλες μοναχοί τους. Στεναχωριέμαι που δεν έχω απάντηση στο τι πρέπει να γίνει, καθώς θεωρώ ότι τέτοιες αλλαγές δύσκολα επέρχονται. Όσοι έχουν γαλουχηθεί από πολύ νωρίς με το φόβο, θα δυσκολευτούν σε κάτι νέο. Ίσως όμως εκείνοι που τολμούν να αντιπαρατεθούν,να αντιπαρατίθενται πλέον με περισσότερη αυτοπεποίθηση και εκείνοι που έως τώρα ήταν στο τσακ, να προχωρήσουν ένα βήμα. Πάντως νομίζω πως το φίδι από την τρύπα πάλι συγκεκριμένοι θα το βγάζουν.

Ονειρεύεσαι συγκεκριμένους ρόλους;

Έναν συγκεκριμένο ρόλο,τον τελευταίο καιρό συνεχώς. Είναι ένας άνθρωπος που ανοίγει κάθε πρωί την πόρτα του και τρέχει στο έξω. Αφήνει το οξυγόνο να κατακλύσει τους πνεύμονες,τον εγκέφαλο και την ψυχή του. Κινεί τα μέλη του όταν, όπως και για όσο γουστάρει. Αυτός. Όχι ένα τηλεκοντρόλ. Οι συναντήσεις του βροντοφωναχτές. Οι ατάκες του,αποδεκτές ή μη, σεβαστές από όλους.Αυτόν το ρόλο θέλω πολύ να τον παίξω. Κάτω από τη σκηνή.